Wanneer heb jij voor het laatst iets gedaan waarvan je niet wist of het zou lukken?
Paralympisch kampioen wielrenner en ambassadeur van ArboAnders Tristan Bangma besloot het dit jaar gewoon te doen. Niet op de fiets, maar op hardloopschoenen. In oktober stond hij aan de start van de marathon in Victoria, Canada.
“Ik twijfelde wel even,” vertelt hij. “Past dit wel in mijn schema? Moet ik dit wel doen? Maar toen dacht ik: ik doe het gewoon. Dan zie ik wel wat het wordt.”
Naast zijn trainingen als wielrenner zocht Tristan naar nieuwe manieren om zichzelf te blijven uitdagen. “Na Parijs wilde ik iets doen wat me scherp houdt en helpt om verder te groeien als sporter. Hardlopen voelde in het begin onbekend, maar dat hoort erbij. Je weet niet altijd wat je tegenkomt, maar als je niet begint, kom je nergens.”
Dat gevoel herkennen veel mensen die na een periode van uitval weer aan het werk gaan. Ook daar draait het om opnieuw beginnen, proberen en leren wat haalbaar is.
Re-integreren gaat zelden in een rechte lijn. Soms lukt iets direct, soms niet. Dan is het belangrijk om te durven bijstellen en te kijken naar wat wél mogelijk is.
In dat proces is samenwerken belangrijk. Werkgever en werknemer kunnen samen verkennen wat er al kan, ook als dat iets anders is dan het oude werk. Soms betekent dat tijdelijk een andere taak, een paar uur per week of gewoon weer structuur opbouwen. Het gaat niet om in één keer volledig terugkeren, maar om stap voor stap vooruit te gaan.
Daarbij is het goed om te weten dat het ook weleens tegenvalt. Een dag waarop het minder gaat hoort erbij. Het gaat niet om wat er nog niet lukt, maar om de beweging die iemand maakt. Elk klein stapje brengt je dichter bij herstel.
Dat is iets wat Tristan in zijn trainingen herkent. ”Soms gaan de eerste kilometers soepel, maar moet ik halverwege gas terugnemen en mijn tempo aanpassen. Je hebt een plan, maar onderweg loopt het nooit precies zoals je denkt. Het gaat erom dat je blijft luisteren, bijstelt en doorgaat. Ook als het anders loopt dan verwacht.”
De laatste kilometers van de marathon vroegen om doorzettingsvermogen. Regen, kou en vermoeidheid maakten het zwaar, maar de sfeer langs het parcours en het gevoel van doorzetten gaven energie. Na 42 kilometer kwam hij over de finish, doorweekt maar tevreden. Zijn eindtijd was 2.42.02. “Het voelde als winst,” zegt hij. “Niet omdat alles perfect ging, maar omdat het lukte om het plan uit te voeren. Ik heb geleerd dat het niet gaat om perfectie, maar om doen wat je kunt en blijven proberen.”
Als je nu sporter bent, een fysiek beroep uitoefent of werkt op kantoor, herstel en vooruitgang vragen geduld. Soms ga je twee stappen vooruit en één terug, maar zolang je blijft bewegen, blijf je groeien. Gewoon doen. Daar begint het mee.
